Mijn onderwijs jaren 

Het onderwijs systeem op Curaçao was gedurende de jaren 80 en 90 erg traditioneel. Veel is er niet veranderd. Curaçao was nog onderdeel van de Nederlandse Antillen, dat betekende dat het Nederlands de instructietaal was en dat Papiamento een vak was evenals het Engels en Spaans. In 1990, als 6-jarig jongetje, ben ik van de kleuterschool naar de openbare basisschool gegaan. Het openbaar onderwijs stond toen bekend als de school voor de armen. Dat werd door velen verteld aan mijn ouders. Het weerhield mijn ouders echter niet om ons toch naar de openbare school te laten gaan. Er werd goed onderwijs gegeven en een bijkomend voordeel was ook nog dat ik opgroeide in de Antilliaanse samenleving. Ik was een van de weinige blanke kinderen met blauwe ogen op school. 
Het was inderdaad niet een school met veel financiële middelen. We hebben jaren in noodbarakken gezeten die eigenlijk ook aan vervanging toe waren. We zaten aan meubilair dat in Nederland afgekeurd was en gedoneerd aan Curaçao.  Geld was er niet om nieuwe methodes aan te schaffen. Mijn vader heeft zelfs nog taalboeken op zijn werk laten kopiëren zodat iedereen een taalboek kon krijgen. We hebben klassikaal les gekregen. Er werd op een niveau les gegeven. Instructietafels waren er toen niet.  Differentiatie was een begrip dat ze op het eiland niet kenden. Kon je niet mee dan moest je naar LTS. 
Ik ben met veel plezier naar school gegaan. Alle namen van de leerkrachten ken ik nog. Ik ben vaak teruggegaan om leerkrachten op te zoeken. In de 6de klas kreeg ik het advies om MAVO te gaan doen. Dat heb ik gedaan op de Marnix Mavo op Curaçao. Een voortgezet onderwijs dat onderdeel is van het VPCO  (Vereniging Protestants-christelijk Onderwijs). Een bewuste keuze van mijn ouders, omdat de school de beste school was op het eiland. Onderwijs was voor mijn ouders belangrijk, het was een voorwaarde om een goede baan te krijgen. En je plaats in de maatschappij te bemachtigen. We moesten minimaal een Hbo-diploma halen. Dat kwam bij mijn vader voort uit zijn opvoeding en wat voor hem niet vanzelfsprekend was. Hij groeide op in een gezin van 15 broers/zussen en hadden het op z'n zachtst gezegd niet breed thuis. (voorbeeld: hij moest mango's plukken van de bomen bij de buren, anders had hij geen eten). 
De Mavo heb ik ook met veel plezier gedaan. In 2000 ben ik op het MBO op Curaçao de opleiding gaan volgen voor personeels management assistent. Een 4-jarige opleiding heb ik toen in 2 jaar gehaald.  In 2002 ben ik naar Nederland gegaan om te gaan studeren. 

Vanaf mijn 6e jaar wist ik al dat ik iets in het onderwijs wou gaan doen. Ik wilde leerkracht worden. In 2007 ben ik afgestuurd aan de PABO en heb vervolgens de eerste twee jaar vooral lesgegeven aan de kleinsten van de basisschool. Ik was kleuter meester. Dat vond ik erg leuk om te doen, maar ben in 2010 in de bovenbouw gaan werken op 't Partoer in Burgum. Daar heb ik 11 jaar gestaan. Ik heb daar mooie jaren gehad. Met ups en downs. Een schoolleider dat door de bestuurde op non-actief is gezet. Een collega die plotseling was overleden in de zomervakantie. Enfin heftige jaren, maar ook mooie jaren. Vooral als er oud-leerlingen zijn die steeds terugkomen om hun verhaal te doen. Net als ik toen op Curaçao.  Maar op een bepaald moment werd het lesgeven aan de bovenbouw een automatisme en wou ik wat anders. 

In 2015 heb ik geroken aan het schoolleiderschap. Samen met de interim-directeur heb ik veel mogen oppakken. In 2019 ben ik bij mijn toenmalige werkgevers het " Leiders met lef" traject ingegaan. Ik mocht na een assessment en een presentatie aan de bestuurders de opleiding gaan volgen. In oktober 2020 heb ik gesolliciteerd naar meerschools IKC-directeur bij een stichting in Midden-Drenthe. 
Ik heb twee mooie IKC's mogen leiden van december 2020 tot 1 oktober 2022. Ik kwam er echter achter dat ik de beide IKC's niet kon geven wat ze verdienden: een directeur dat alle wil geven maar dat niet kon vanwege de verschillende problematieken in de kinderopvang van beide locaties. 
In augustus 2022 was ik al begonnen als adjunct-directeur van een NT-2 school in Drachten. Na 6 maanden ben ik benoemd tot directeur van obs 't Partoer in Burgum. Een school van ongeveer 200 leerlingen. 

Ik ben opgegroeid in een onderwijssysteem wat ik eigenlijk achteraf verschrikkelijk vond, maar dat was toen voor mij de normaalste zaak van de wereld. De leerkrachten waren erg autoritair, er was geen differentiatie en de kinderen uit " arme" gezinnen hadden niet dezelfde gelijke kansen als kinderen uit de zogenaamde goede en/of rijke gezinnen die op "elitaire" scholen zaten. Budgetten waren niet toereikend op de openbare basisscholen, het pedagogisch klimaat liet te wensen over en er werd bijna tot niet samengewerkt. Een team zoals Marc Lammers dat omschrijft in zijn boek Flow ( Marc Lammers 2015) was er totaal niet. Ik vind dat iedereen ongeacht afkomst, geloofsovertuiging etc. op school ( in ons onderwijssysteem) dezelfde kansen moeten en kunnen krijgen, zeker als we nog steeds deel uitmaken van het Koninkrijk der Nederlanden. 
In 2003 ben ik stage gaan lopen op Curaçao om te kijken of het onderwijssysteem (basisonderwijs) was veranderd. Helaas was de conclusie dat zelfs op een van de betere scholen het onderwijs gigantisch achterliep op het gebied van pedagogisch klimaat, maar ook zeker op didactisch klimaat. Ik heb toen besloten niet terug te gaan naar Curaçao om te werken. Ik kon me niet vinden in het onderwijssysteem. Ik werd nog bozer als 19-jarige student toen in de krant kwam te staan dat het Papiaments de instructietaal werd en het Nederlands een vak. Ik heb toen een ingezonden brief gestuurd naar de krant met als boodschap dat het schandalig was dat ze de toekomst van de kinderen op het eiland zo belemmeren. Als de Curaçaoënaar zo tegen het Nederlands en het Nederlandse systeem was, waarom dan geen onderwijs in het Engels of Spaans. Met het Papiaments belemmer je de jeugd tot een wereldburger te worden, omdat de taal alleen op een klein aantal plaatsen te gebruiken is. De keuze werd ook nog gemaakt door de toenmalige minister van Onderwijs die zijn kinderen wel op een Nederlandstalige school had ingeschreven. 
Vanaf dat moment ben ik ook steeds de vraag gaan stellen wat heeft een kind van mij nodig om verder te ontwikkelen? 

Ik wil een positieve bijdrage leveren aan het onderwijssysteem. Ik wil collega's in het onderwijs weer enthousiast krijgen voor het hun vak. Of zoals een interim-directeur altijd zei, onderwijs is geen vak maar een ambacht. 
Ik heb in het onderwijs veel leerkrachten gezien waar het vlammetje voor het onderwijs zeer laag staat of zelfs uit. Dat is jammer. Want we hebben een prachtig vak waar je het verschil kan maken in het leven van een kind. Ik wil weer de aansteker zijn dat het vlammetje doet branden door de leerkrachten weer in hun kracht te zetten en de school weer in een flow te krijgen om zo iedereen gelijke kansen te bieden. 

Mijn visie en missie is daarom: 

“ Als leidinggevende ga ik collega’s stimuleren, motiveren en enthousiasmeren om het onderwijsproces op school te verbeteren en waar nodig te veranderen zodat we alle leerlingen, van groep 1 t/m groep 8, tools kunnen geven om een zelfstandige, verantwoordelijke en sociale wereldburger te worden”