“ The three dimensions of care” van George Curiel.  

De periode (1 jaar en 10 maanden) dat ik werkzaam ben geweest als meerschools IKC-directeur was voor mij een rollercoaster. De vraagstukken die er lagen op persoonlijk vlak hebben me doen nadenken, maar hebben me ook een sterker persoon gemaakt.

1. Doe ik de goede dingen?

2. Ben ik wel een leider geschikt om een schoolteam te leiden? 

3. Ben ik gelukkig met wat ik doe? 

Daarnaast heb ik een grote verantwoordelijkheid naar de mensen waar ik mee samenwerk en de kinderen. 

Ik ben/was constant aan het balanceren tussen de drie dimensies; Care for me, Care for you en Care for all. Vooral bij het stukje "Care for me" heb ik drastische keuzes gemaakt. 

 

Care for me: 

Gaat het wel goed met me? Hoe staat het met mijn (werk)geluk?. Het leiden van 2 IKC scholen, nieuw in het vak als directeur en de balletjes constant omhoog houden. Ik zal niet snel toegeven dat het niet goed met me gaat, want zo ben ik niet. Aan de andere kant probeer ik wel zo open mogelijk te zijn naar iedereen dat het veel is en dat ik niet overal antwoorden op heb. Dat snappen ze ook wel, maar beide teams willen wel leiding hebben. En dat is ook terecht.  
Ik heb voor mezelf wel een afspraak gemaakt: Probeer zoveel mogelijk te relativeren en doe de dingen goed. Als ik mijn best gedaan heb dan is dat goed. In het voorjaar van 2022 heb ik daarom ook een keuze gemaakt dat invloed heeft op mijn (werk)geluk. Ik ben van mening dat het leiden van twee IKC’s waar je verantwoordelijk bent voor de opvang en onderwijs en waar je alle administratieve rompslomp krijgt, niet wenselijk is en zeker ook niet haalbaar. Niet haalbaar als je als onderwijskundige leider aan de slag wilt gaan met het leveren van kwaliteit. Covey (2002) geeft aan dat je de belangrijkste zaken eerst moet doen. Dat wil ik wel, maar daar kom ik niet aan toe. Als ik niet kan inzetten op kwaliteit en ik me niet gehoord voel bij mijn bestuurder dan kan ik niet anders dan concluderen dat ik niet de aangewezen persoon ben om twee IKC’s in deze vorm te leiden. Ik ben dus gestopt als IKC-directeur bij Kits Primair. Het is een bewuste keuze geweest wat ik ook met het team besproken heb. Is het een leuke keuze? Nee dat is het niet. Ik voelde me welkom en veilig in het team van Smilde en Wijster. Maar ik ben erachter gekomen dat het care for me erg belangrijk is. Zonder (werk)geluk kom ik zelf ook niet tot een ideale ontwikkeling. En krijgt de school ook niet de aandacht wat het nodig heeft. 

 

Care for you  

Ik heb ook een verantwoordelijkheidsgevoel naar de collega’s. Doe ik wel het goede voor ze. Zijn ze tevreden. Hebben ze vertrouwen in mij. Dat is een vraag die constant door mijn hoofd gaat. Maar ook hier geldt dat ik mijn best ervoor doe. Ik hoop ook dat ik zo open mogelijk ben dan iedereen zijn/haar vragen en of frustraties bij mij kunnen aangeven. 

 
Vanaf de start van mijn nieuwe functie, heb ik mezelf voorgenomen om mijn best te doen. En ben ik open geweest naar de collega’s over de fouten die ik misschien ga maken. Maar als ik achter mijn keuze sta, dan kan ik niet anders dan een goed gevoel hebben. Natuurlijk speelt groepsdruk ook een rol, en heb ik ook te maken met collega’s die duidelijk hun mening ventileren. Ik ben erg gevoelig (geweest) voor kritiek in mijn leven. Waarom krijg ik kritiek als ik alles zo goed mogelijk probeer te doen? In de afgelopen jaren heb ik geleerd dat ik het niet voor iedereen goed kan doen.  Ik heb geleerd dat ik mezelf niets kan verwijten als ik mijn uiterste best ervoor gedaan heb. En als deze mensen een punt hebben, dan moet en kan ik ook mijn excuses aanbieden. Als ik het niet eens ben met het commentaar laat ik het de mensen die geen opbouwende kritiek hebben dat ook weten. Ook deze mensen mogen weten dat ze niet altijd gelijk hebben en dat hun kritiek niet opbouwend was. Deze confrontaties ga ik niet meer uit de weg. 
Ik heb als schoolleider mijn best gedaan om een luisterend oor te bieden, om duidelijk te zijn en de juiste vragen te stellen om de mensen aan het denken te zetten. Zoals ik omschreven heb in het hoofdstuk Wie ben ik? Heb ik geprobeerd om het vlammetje weer te laten branden bij personeelsleden. En het geeft me dan ook voldoening dat ik na 1 jaar en 10 maanden afscheid genomen heb en het vlammetje bij velen zie branden wat het daarvoor niet deed. 

 

Care for all  

Ik heb ook een verantwoordelijkheid naar het hele gebeuren. Daarin komen soms de care for me en de care for you in het geding. Waarom, omdat je soms besluiten moet nemen waar jezelf in eerste instantie niet achter staat en misschien anderen ook niet. Een collega zei een keer tegen me: ‘ Uiteindelijk ben jij, Patrick, de directeur en moet je een beslissing nemen”. Het blijft wel steeds balanceren. Kan ik de juiste keuzes maken om zo iedereen in zijn/haar kracht te zetten?